SÆFA

(i. e. sœfa), ð, [akin to svefn, svæfa; cp. Lat. sopire], prop. to put to sleep, but distinguished from svæfa, and only used to kill, slaughter beasts; vök sú er menn sæfa hvali í, Jb. 331 B; skal gefa af inn fimta hlut af öllu fé nema maðr sœfi, K. Þ. K.; blóðit flóar svá sem lifandis maðr hefði sœfðr verit, Mar.; hann sæfði girndar-synd, Greg. 38.

2. esp. of a sacrifice; ef sæfð vóru þau kvikendi er goðunum var fórnat, Eb. 10; lamb Guðs er sœft til þessa nótturðar, Greg. 29; sæfandi son sinn ysak, Stj. 130; skal hverr s. sitt lamb, 279; lamb sœft ok etið, Post. 645. 83; sá er sæfði fórnina, Stj. 430; sæfa hjarðir, Hsm.: svæfa naut, to kill a beast by driving a sharp instrument into the nape of the neck, severing the spine, as the Spanish Torreadore do (the heathen way of killing the sacrificial beast?).

II. reflex. to be killed, expire; sæfisk hón á spjótinu ok deyr, Fb. i. 258; jarlinn sæfðisk á spjótinu, Eg. 289; Hrafn hrærði hvárki hönd né fót er hann sæfðisk, Bs. i. 674 (of a man beheaded); nú veiðir maðr hval ok sæfisk hann á djúpi, N. G. L. i. 59; val-sæfendr, Ýt.